عصرکاسپین ؛ یادداشت /الهام شاد ؛ خودشاخ پنداری
خود شاخ پنداری ، پدیده ای نوظهور است که این روزها با گسترش فضای مجازی بیشتر از پیش با آن روبرو هستیم.
البته شاخ نه آن شاخی که در گذشته میشناختیم که میتوانست شاخ گاو یا گوزن یا هرنوع دیگری باشد، بلکه نوع دیگری از شاخ ، شاخ مجازی و شاخ فرهنگی در دنیای واقعی.
افراد خود شاخ پندار در هر شرایط تحصیلی، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی که باشند همواره خود را شاخ یا به عبارتی بالاتر از بقیه افراد می دانند.
فرد شاخ پندار ممکن است یک نوجوان یا حتی یک مدیر یا فرد دولتی یا سیاسی باشد ، با فراگیر شدن این معضل در هر صنف و رده ای می توانیم این افراد را ببینیم.
فرد شاخ پندار عاشق و شیفته خودش است ، همواره از خود عکس می گیرد و یا از دیگران می خواهد در حالت های مختلف از او عکس بگیرند ، سعی می کند در اینستاگرام یا تلگرام یا هرجایی از فضای مجازی که باشد فالوور های زیادی داشته باشد.
البته که این افراد تشنه علم آموزی هستند ( البته در حد چند جمله ای که از چند نویسنده معروف حفظ می کنند تا همیشه بتوانند در میان کلام خود از آنها استفاده کنند)
تب فرهنگی در بین این افراد چنان داغ است که همواره درحال رقابت و پیشتازی در تظاهر به فرهیختگی هستند.
یکی از عوامل تظاهر به فرهیختگی که خیلی رواج پیدا کرده ، تظاهر به کتابخوانی و دعوت همگان به کتابخوانی است.(البته که منظور کتاب خوانان واقعی نمی باشد)
در حالی که شاخ مجازی دغدغه دیده شدن و مطرح شدن را دارد ، زمانی که چیزی برای ارائه ندارد به ناچار مسائل خصوصی زندگی و روزمرگی هایش را به نمایش می گذارد.
چنان که حتی فالوورهایش می دانند که این شخص الان درآسانسور است یا در ماشین در حال رانندگی یا در حال خوردن فلان غذا.
حس دیده شدن و مطرح شدن باعث می شود هر روز به تعداد شاخ های مجازی افزوده شود و این نگرانی را در بین افرادی که هنوز جان سالم به در برده اند بیشتر می کند.
خدایا شاخ های مارا به راه راست هدایت فرما و مارا از مبتلا به شاخ پنداری حفظ فرما .