یادداشت / فرهاد خراسانی ؛ رشت به دلیل موقعیت جغرافیایی، وجود استعدادهای فراوان و حمایت هواداران پرشور خود به ویژه دو باشگاه قدیمی و محبوب مانند سپیدرود رشت و داماش گیلان ، به یکی از مقاصد جذاب برای مربیان غیربومی تبدیل شده است. در سال‌های اخیر، حضور مربیان غیر بومی در تیم‌های فوتبال این شهر افزایش یافته است و بسیاری از این مربیان از پتانسیل‌های این منطقه و هواداران پرانرژی این دو تیم برای پیشرفت در کار خود استفاده می‌کنند.
بلاشک هواداران رشتی از پرشورترین هواداران فوتبال در ایران هستند. حضور پررنگ هواداران در بازی‌ها و حمایت بی‌نظیرشان از تیم‌های شهر رشت به مربیان غیربومی انگیز می‌دهند که در این شهر فعالیت کنند.
شهر رشت، به نوعی بهشت مربیان غیر بومی فوتبال ایران شده است. این شهر با دو باشگاه مطرح خود، سپیدرود و داماش گیلان، هرگز کمبود استعدادهای فوتبالی نداشته، اما به‌نظر می‌رسد که علاقه‌ی خاصی به «واردات» مربی دارند. در حالی که بسیاری از مربیان بومی با دانش و تجربه کافی در صف انتظار مانده‌اند، مدیران باشگاه‌ها ترجیح می‌دهند نیمکت‌هایشان را به غریبه‌ها واگذار کنند.
سپیدرود و داماش، باشگاه‌هایی با ریشه‌های عمیق در فوتبال ایران، سال‌هاست که مربیان بومی را نادیده گرفته‌اند و دست به دامن مربیان غیر بومی می‌شوند. شاید تصور می‌کنند که هر کس از مرزهای گیلان گذر کند، جادوی خاصی برای نجات تیم‌های گیلانی در چنته دارد. این در حالی است که مربیان بومی، که با فرهنگ و شرایط محلی آشنایی بیشتری دارند، می‌توانند نقش به سزایی در موفقیت‌های طولانی مدت ایفا کنند، اما انگار مربیان بومی بیشتر برای نظاره‌گر بودن آفریده شده‌اند تا فرماندهی در میدان.
نمی‌توان انکار کرد که حضور مربیان غیر بومی گاهی موفقیت‌های کوتاه مدتی به همراه داشته است، اما آیا این موفقیت‌ها واقعا به اندازه‌ای است که ارزش نادیده گرفتن استعدادهای بومی را داشته باشد؟ شاید زمان آن رسیده که رشت، این بهشت مربیان غیر بومی، کمی به مربیان داخلی خود فرصت بدهد و به جای نگاه به بیرون، به پتانسیل‌های درونی خود اعتماد کند.