یادداشت/ فرهاد خراسانی
امروزه فوتبال تبدیل به موضوع جهانی با ابعاد تجاری وسیع شده است و بعنوان یکی از چند صنعت برتر در جهان، با سرعت هر چه تمامتر در حال توسعه و پیشرفت است.
فوتبال ورزشی‌ست کاملا خارجی که هیچ نکته‌ای توسط ایرانی‌ها به آن اضافه نشده است. شاید ورزشهایی باشند که مختص ایرانی‌هاست، ولی در ورزش فوتبال هیچ مبحث و موضوعی نمی‌توان مشاهده کرد که توسط یک ایرانی ارایه شده باشد بنابراین باید تمام قواعد و اصول این ورزش را از خارجی‌ها یاد بگیریم و اجرا کنیم.
یکی از معضلات و مشکلات ورزش و مدیران ورزش کشور عدم استفاده از افراد حقوقدان است و البته از نگاهی دیگر هم باید گفت که شاید خود حقوقدانان بنا به دلایلی به حضور در عرصه فوتبال تمایل ندارند.
در سال‌های گذشته هیچ اقدامی در راستای ترویج و آموزش قوانین و مقررات فوتبال در ایران که میتوان بعنوان زیرساخت به آن توجه کرد، انجام نشده و همانطور که می‌بینیم این روزها باشگاه‌های فوتبال، مربیان و بازیکنان، دست به گریبان مشکلات فراوانی هستند که همگی آن ناشی از عدم آگاهی به قوانین است.
مسئولان رده بالای فوتبال جهان متعجب‌اند که چگونه تیم ملی فوتبال ایران بعنوان یکی از تیم های راه یافته به جام جهانی، هنوز زیرساخت‌های لازم برای فوتبال را ندارد اما یکی از تیمهای حاضر درجام جهانی است که در پاسخ باید گفت، شاید دلیل آن وجود استعدادهایی فراوان در فوتبال ایران است که بر عدم وجود زیرساخت‌ها تاثیر گذاشته و توانسته است تا حدودی به موفقیت‌هایی دست یافته و این خلاء ها را پوشش دهد؛ با اینحال این امتیاز کافی نیست و قطعا” روزی یقه فوتبال ایران را خواهد گرفت.
اما ملخص کلام باید گفت، مشکل اساسی ورزش ایران در رأس هرم مدیریت آن است؛ زیرا ورزش در ایران به عنوان یک دیپلماسی شناخته نمی‌شود و عدم آشنایی به مقررات و حقوق ورزشی و از جهتی سرعت تغییر قوانین باعث شده فوتبال ما یکی پس از دیگری دچار مشکلات عدیده حقوقی شود که نمونه عینی و بارز آن قرارداد ویلموتس سرمربی سابق تیم ملی فوتبال ایران است.
فرهاد خراسانی
